Jak co miesiąc, garść informacji o tym co słychać u Niepokalanek i wychowanek.
Kurierek można pobrać klikając obok: Kurier KZJ nr32_maj2017_fin
A w środku między innymi:
Zapraszamy do lektury
W tym roku wśród 15 wyróżnionych z całej Polski obywatelskich działań znalazła się Siostra Daniela za swoją działalność na rzecz wałbrzyskich, potrzebujących dzieci. Na uroczystości obecna też była Przełożona Domu w Wałbrzychu- Siostra Maria Bogdana. Uroczystość uhonorował swoją obecnością Ambasador Australii w Polsce.Siostra Daniela 5 lat temu założyła i prowadzi Fundację Garczyńskiej. Jej nieoceniona pomoc wałbrzyskim dzieciakom została dostrzeżona nawet w Australii i to na równi z również wyróżnioną w tym roku, potężną akcją ‚Cała Polska czyta dzieciom’. Pełna lista wyróżnionych znajduje się tutaj: http://www.polcul.pl/index.
php?option=com_content&view=featured&Itemid=101
Fundację Polcul powołał do życia w Australii polski emigrant i działacz społeczny, nieżyjący już, Jerzy Boniecki. Celem fundacji jest wyróżnianie:
Wyróżnienia Fundacji przyznawane są dwa razy w roku. Wyboru laureatów dokonuje Kapituła na podstawie wniosków przygotowanych przez Konsultantów Fundacji.
Siostrę Danielę wskazała do wyróżnienia konsultantka, wychowanka szymanowska, Joanna Moraczewska-Gwiazdowska.
O fundacji Polcul – ‘ „Tygodnik Powszechny” Nr 39 z 28 września 2003r:
– Kiedy i w jakich okolicznościach powstał Polcul?
– Sam pomysł narodził się w 1976 roku, niedługo po zajściach czerwcowych i powstaniu Komitetu Obrony Robotników, ale do zbudowania form organizacyjnych doszło dopiero w 1980 roku. Powstanie Fundacji poprzedzone było konsultacjami z różnymi osobami i instytucjami zaangażowanymi w rozwój opozycji demokratycznej w Polsce. Ważną rolę odegrała tu “Kultura” Jerzego Giedroycia.
Profil pierwszych laureatów dobrze odzwierciedla okres, w którym powstała Fundacja. Nagradzaliśmy wówczas ludzi związanych przede wszystkim z ruchem kultury niezależnej, ruchem związkowym i obroną praw człowieka. Stąd też nazwiska: Michnik, Geremek, małżeństwo Wujców, Helena Łuczywo, Halina Mikołajska. Ale większość stanowili nieznani szerzej drukarze, kolporterzy, działacze związkowi. W sumie w latach 80. wyróżniliśmy około 600 osób.
– Kto decyduje o wyborze laureatów?
– Przed rokiem 1989, w okresie “heroicznym”, kandydatury przychodziły przede wszystkim od środowisk opozycji demokratycznej, które cieszyły się dużym stopniem wiarygodności i autorytetem moralnym. Nazwiska przekazywane były na Zachód przez ludzi zaufanych, jak np. Stefan Kisielewski, który w tym okresie poruszał się dość swobodnie pomiędzy Warszawą a Paryżem. Do oceny zgłaszanych propozycji powołaliśmy jury, które wtedy w całości zamieszkiwało na zachodzie. To byli ludzi tacy jak: Jan Nowak-Jeziorański, Gustaw Herling-Grudziński, Eugeniusz Smolar czy Jerzy Giedroyc, by wymienić tylko niektórych. Po 1989 do jury stopniowo zaczęliśmy wprowadzać ludzi mieszkających w kraju: Jacka Fedorowicza, Czesława Bieleckiego, Zofię Bartoszewską. Dziś poza dwoma jurorami mieszkającymi w Australii, mną i Jankiem Pakulskim, wszyscy mieszkają w Polsce.
Rok 1989 przyniósł zasadniczą zmianę w naszej działalności. […] Zdecydowaliśmy, że nagradzać będziemy działaczy promujących kulturę obywatelską przez małe “k”, a więc tych, którzy codzienną pracą budują zręby społeczeństwa obywatelskiego, promują dbałość o wspólne dobro, pomagają niepełnosprawnym, rozwijają kulturę lokalną itd.
[…]Musieliśmy znaleźć ludzi, którzy wyłuskiwaliby takich Małych Bohaterów i ich wartościowe projekty. W ten sposób powstała funkcja tzw. konsultantów, których zadaniem jest przedstawianie kandydatów do nagrody.
– Kim są konsultanci?
– Nie są to osoby z pierwszych stron gazet. To ludzie odznaczający się dużą wrażliwością społeczną, zmysłem obserwacji otaczającego ich środowiska i doskonałą znajomością polskich realiów. Mamy w tej chwili pięciu konsultantów zamieszkałych w różnych rejonach Polski.
– Z jakim odzewem spotyka się działalność Polculu w Polsce?
– Myślę, że z dużym, choćby dlatego, że przyznajemy około 50 nagród rocznie. Na uroczystościach wręczania nagród spotykają się laureaci wzajemnie siebie nie znający. To, że ci wszyscy wspaniali społecznicy mogą być wtedy razem, tworzy coś na kształt duchowego braterstwa. Ci ludzie po prostu widzą, że takich jak oni jest więcej. To bardzo uwznioślające i stymulujące uczucie.
– Polcul działa już od 23 lat – w czym upatruje Pan źródła jego sukcesu?
– Na pewno w tym, że jako organizacja zawsze działaliśmy ponad podziałami politycznymi, religijnymi i etnicznymi. Byliśmy zawsze niezależni i otaczaliśmy się, by użyć powiedzenia Władysława Bartoszewskiego, ludźmi przyzwoitymi. Ale mam też taką teorię, że ludzie, którzy działają społecznie – a nikt w Polculu nie działa odpłatnie – są po prostu szczęśliwsi, bo myślą o innych, nie o sobie. Może tu właśnie kryje się źródło tego, że wciąż istniejemy.’
Szczegóły zaproszenia są tutaj: pielgrzymka_lowicz2017v2(1)
9.00 – 9.45 – przybywanie uczestniczek do sanktuarium Matki Bożej Jałowieckiej w Szymanowie ul. Szkolna 2
10.00 – 11.00 – Powitanie uczestniczek, wniesienie relikwii oraz podanie kilku informacji o klasztorze
12.00 – 13. 30 – Msza św. pod przewodnictwem abp. Damiana Zimonia połączona z aktem zawierzenia
13.30 – 14. 30 – ciepły posiłek, kawa, herbata, ciasto
14.30 – życiorys bł. Marceliny Darowskiej
15.00 – Nabożeństwo Różańcowe ze świecami
16.00 – Koncert Antoniny Krzysztoń
Szymanów serdecznie zaprasza na Diecezjalny ZJAZD KOBIET połączony z obchodami 100-lecia Objawień Fatimskich w sobotę 27 maja. Siostry Niepokalanki zapraszają na 9.30.
W programie:
– uroczysta Msza św. z Zawierzeniem Maryi różnych stanów kobiecych: Matek, wdów, sióstr zakonnych, dziewic konsekrowanych, itd, itd
– różaniec fatimski z pantomimami przygotowanymi przez szymanowskie uczennice
– a na zakończenie: Koncert Antoniny Krzysztoń – dawnej wychowanki szymanowskiej
Organizatorem Zjazdu jest Łowicki Gość Niedzielny
Oto jak je opisuje Matka Wawrzyna: „Rekolekcje dla wychowanek 2 – 4 czerwca odbędą się pod hasłem „Piękno i władza, czyli Marcelina Darowska o sile kobiecego wpływu”. Poprowadzi je ks. Jan Chrzanowski – biblista, katecheta, proboszcz parafii Wojnowice w diec. poznańskiej, człowiek o szerokich horyzontach, współpracujący z nami w Obrze.Rekolekcje będą poprowadzone w duchu bł. Marceliny Darowskiej, założycielki Zgromadzenia Sióstr Niepokalanek, która jest uważana, obok innych, za twórczynię polskiej szkoły życia duchowego. Pierwszy raz rekolekcje dla wychowanek będą miały charakter typowych rekolekcji dla kobiet. Formuła została wypracowana przez lata takiej działalności niepokalańskiej w Obrze (Wielkopolska).
Uczestnikami rekolekcji mogą być wychowanki w każdym wieku. Ich celem będzie pogłębienie relacji z Bogiem i otaczającymi nas ludźmi. Przypomną, że BYĆ KOBIETĄ TO ŻYCIOWE POWOŁANIE, które jest niezależne od wykształcenia, statusu społecznego, wykonywanej pracy, czy obecnej sytuacji. Każda z wychowanek – czy jest to córka, osoba samotna, żona czy matka – znajdzie tu wskazówki i odpowiedzi na nurtujące pytania jak sprostać swoim zadaniom w każdym miejscu i w każdym czasie.
Główną prowadzącą będzie Matka Wawrzyna. Towarzyszył jej będzie biblista, ksiądz Jan oraz Siostra Deodata. (Siostra Deodata jest specjalistką w rozładowywaniu napięć, nawiązywaniu kontaktu poprzez taniec, stąd w programie rekolekcji są przewidywane zajęcia taneczne.)
UWAGA: Prosimy o zgłoszenia do 20 maja. Można się zgłaszać drogą mailową (walbrzych@niepokalanki.pl) lub telefonicznie (74 843 3853 lub 74 848 5551 lub kom: 603 66 95 56). Warto pospieszyć się ze zgłoszeniami bo jest tylko 30 miejsc, a już 8 zgłoszeń. Oczywiście w ramach rekolekcji możliwy jest nocleg, pełne wyżywienie. Koszt – to dobrowolna ofiara.
Drogie Koleżanki,
przekazuję Wam lekturę na leniwe chwile długiego weekendu. W najnowszym kurierku dużo zaproszeń:
a także informacje maturalne z niepokalańskich szkół.
Miłej lektury. Klikajcie tutaj: Kurier KZJ nr31_kwiecien2017
Beata Rudnicka, 535 41 22 97, beatar077(at)gmail.com
Każda z nas pamięta ze szkolnych lat co innego. Czasem przeważają dobre, a czasem te gorsze wspomnienia. Cztery lata wspólnego życia to pełna paleta barw. Od wielkich przyjaźni i przepięknych chwil, aż po głębokie niechęci i konflikty. Jednak zawsze, zawsze ciekawie jest wrócić do ‘dokumentów źródłowych’ sprzed lat.
Koleżanka, Gosia Najuch, dała mi jakiś czas temu teczkę z listami od Sióstr i koleżanek które dostała na koniec szkoły.
‘Wiesz, mąż je obejrzał i zaskoczyła go głęboka więź jaka z nich się wylewała i tyle życzliwości, dobrych słów, wdzięczności. Dobrego zaklinania przyszłego losu. Jak znajdziesz czas, opublikuj. Przypomnij dziewczynom jak byłyśmy zżyte, ile dla siebie znaczyłyśmy.’
Czasu wolnego wciąż było mało- ale w końcu się znalazł i otworzyłam starą, tekturową teczkę z 1986 roku.
Cóż… Czasem człowiek ma to szczęście, że zanurza się w czymś absolutnie pięknym. To właśnie poczułam. I wielką sympatię dla tych 19stoletnich dziewczyn, które przeżyły razem z sobą i Siostrami cztery lata i właśnie ruszały w wielki, nieznany świat. Ileż miałyśmy dla siebie dobrych słów i mądrych życzeń. Pewnie każda z wychowanek Szymanowskich ma gdzieś zachowane takie listy.
Dziewczyny, sięgnijcie po nie w trudnych chwilach. A tych przecież niemało w życiu. To prawdziwa skarbnica otuchy! Same zobaczcie. Klikajcie tutaj: listy z Szymanowa
Beata Rudnicka
